Het is zoals het is

Eind februari. Het voorjaar wint het luidkeels van de winter. Ik parkeer mijn auto bij de zwemplas en loop een zandpad op. De zon warmt me. Als ik de bocht voorbij ben, zie ik een wit boerderijtje staan. De grote dennenboom ernaast houdt de wacht.

De echtgenote van meneer komt me tegemoet lopen. We hebben een afspraak gemaakt om de wensen voor de uitvaart van meneer te bespreken, maar het ging niet meer vertelt ze. Hij gaf die ochtend aan niet meer te willen. Nederig en stil betreed ik de woonkamer waar ook de dochter, zoon en schoonzoon zijn. Meneer maakt grapjes, zegt ‘hol op te piep’n’ tegen iedereen in de kamer en sluit dan zijn ogen om in een diepe slaap te vallen. De stilte is oorverdovend. Na een tijdje komt het gesprek over meneers wensen op gang. Ook al is het nu anders gegaan dan gedacht, het is zoals het is.

Twee dagen later belt de dochter in de vroege ochtend dat haar vader is overleden. De dag ervoor is ze nog naar de natuurbegraafplaats gegaan om te kijken of zijn ‘plekje’ daar goed voelde. Ze heeft hem dat ingefluisterd en het leek hem rust te geven. We zetten alles in gang en regelen de uitvaart. Sommige dingen moeten we iets aanpassen. Maar het is zoals het is.

Al snel is het vrijdag. Onder een strakblauwe hemel komt de rouwauto aanrijden bij de natuurbegraafplaats. Liefdevol wordt meneer naar het ontvangsthuis gebracht. Met de weidsheid en rust van het bos op de achtergrond neemt iedereen afscheid. We luisteren naar zijn lievelingsmuziek. Zijn wens om niet te lang te treuren wordt uitgesproken.

Het kleine gezelschap van familie en vrienden begeleidt hem naar zijn laatste rustplaats. Roze rozen worden na de begrafenis in het graf geworpen. De lach en de traan zijn er. De eerste wolkjes verschijnen aan de hemel. Het is zoals het is.